Lake Toba / Medan

Het is weer tijd om de afgelopen week op een rijtje te zetten. De laatste blog was vanuit Penang dus daar ga ik dan ook weer verder! De avond voor ik vertrok ben ik namelijk nog even de straat op gegaan om een bordje noodles te halen bij één van de karretjes langs de weg. Het was uiteraard weer heerlijke en het koste niks. Op de terugweg liep ik langs een kunstgalerij en omdat ik nog opzoek was naar een ansichtkaart en zij deze verkochten besloot ik om een kijkje te nemen. Ik vond het prachtig! Alles was geschilderd door kinderen van 6 tot en met 16 jaar. Haast niet te geloven! Er hingen schilderijen maar vooral de kaarten sprongen eruit. Het concept was dat je terplekke de kaart beschreef en de eigenaren van de galerij zullen dan de kaart verzenden op de datum dat jij dat wilt, dus dit kan ook over een jaar zijn. Ook ik werd daar direct aan een tafeltje gezet om de kaarten te schrijven. Die van mij mochten gelijk weg aangezien ze pas over 2 weken aankomen. De eigenaren waren overigens erg vriendelijk en ik werd door een van hen uitgenodigd om een kopje thee te drinken. Vervolgens heb ik 1,5uur met ze zitten kletsen voor de deur.

Later die avond moest ik mijn tas weer inpakken om de volgende ochtend te vertrekken naar Medan. Gelukkig ging dit allemaal heel gemakkelijk en was ik die ochtend binnen een uur op het vliegveld. Eenmaal in Medan aangekomen had ik nog steeds geen plan. In eerste instantie wilde ik eerst een nachtje in Medan slapen omdat ik dacht dat het te veel gedoe zou zijn als ik direct naar Lake Toba zou gaan. Geen minuut later dan dat ik was aangekomen kwam er al een man naar me toe om te vragen waar ik naar toe ging. Uiteraard dacht ik gekijk weer aan opdringerige mannetjes en had hier geen zin in totdat bleek dat hij een taxi service heeft en hij al 5 andere personen in een busje had wachten om naar Lake Toba te gaan. Naïef of niet, ik vond het wel een prima aanbod om met een groepje direct te vertrekken. Na een kwartier bleken deze al weg te zijn en werd me verteld een uur te wachten tot er twee nieuwe reizigers zouden landen. Het kon niet beter toen de man vertelde dat het nog langer zou duren en ik beter nu weg kon gaan zodat ik de laatste boot zou halen. Na wat aarzelen en gezegd te hebben dat ik mega sterk ben en gevaarlijk en dat mijn vader ze zou vermoorden als mij iets overkwam, ben ik uiteindelijk meegegaan. In een hele mooie auto met airco ben ik vervolgens door de prachtige omgeving van Indonesie gereden. Alles verliep helemaal goed en de chaffeur was een prima gozer. Ik was achteraf heel blij dat ik ben ingestapt want toen ik zag wat voor paupers buiten het vliegveld hun taxi aanboden voelde ik me bij deze man erg veilig. Om 19u had ik nog net de laatste boot naar Samosir Island. Het eilandje dat in het midden van Lake Toba ligt. Een gigantisch meer in een krater, groter dan Singapore. Een half uurtje later kwam ik aan en zocht ik in de regen en in het donker naar het hostel. Bagus Bay stond goed aangeschreven dus hier vroeg ik om een kamer. Hartstikke leuke plek, goed verzorgd en ik kreeg een kamer voor mezelf. Welliswaar alleen maar met een bed en een stoel maar prima voor mij. Voor €1,90 per  nacht hoor je mij niet klagen dat ik een douche/wc moet delen. Die avond heb ik het nog heel gezellig gehad met een aantal ander gasten en locals die liedjes zongen en gitaar speelden. Een van de locals had me overgehaald om de volgende dag een rondje om het eiland te doen. Dus de volgende ochtend ben ik bij hem achter op de scooter gesprongen en zijn we alle highlights afgegaan. Het eiland staat vol met batakhuisjes. Oude, traditionele huizen waar nog steeds mensen in wonen. Ook heeft elk huis zijn eigen tombe. Soms leek het alsof er meer tombes op het eiland stonden dan huizen. Het schijnt dat als je onder de 50 jaar overlijd je wordt begraven en als je boven de 50 bent dan wordt je boven de grond  geplaatst in een tombe. Ook wordt er op het eiland nog met de hand Batak doeken gemaakt. Ik heb een kijkje genomen bij een aantal vrouwen die op de grond zaten te weven. Wat een verschrikkelijk werk! Daar moeten ze zo gigantisch veel tijd en energie in steken. Uiteraard werd ik door een van de vrouwen gelijk ingepakt met die doeken in de hoop dat ik ze van ze zou kopen. Ik voelde me ontzettend bezwaard dat ik het afsloeg en ik de doeken terug wilde geven. Ten eerste vind ik zulke doeken helemaal niet mooi, draagbaar, praktisch en ten tweede past het niet meer in mijn backpack. Uiteindelijk mocht ik daar weg en zijn we ergens Batakachtig gaan eten. Helemaal prima totdat ik naar de wc wilde en er een rat in lag! Het bleek niemand wat te doen en ook mijn gids keek me raar aan toen ik redelijk hysterisch de wc uitkwam met de mededeling dat ik daar écht niet meer wilde zijn! Tsja, ik blijf toch nog steeds de verwende toeriste met een fantastisch leven die niks gewend is. Goed, volgende highlight: het heilige water. Iets waar ik totaal niet in geloof maar ik ben alsnog alle standbeelden die heilig water uitspuwden afgegaan en heb van elk een slokje genomen nadat ik 'Horas' had gezegd.  Vervolgens mocht ik dan een wens doen. Ja maak dan maar zo'n gids wijs dat ik niks meer hoef te wensen aangezien ik alles al heb dus deed ik maar alsof. Of eigenlijk deed ik meer een wens voor de mensen uit het dorp, hopelijk komt het uit voor ze. ;-) 

De volgende bestemmingen waren een uitkijktoren en de hotsprings, een heel heet bad verwarmt door een bron vanuit de vulkaan. Mega heet! Op het moment dat ik dat bad in stapte voelde ik pas hoe erg ik verbrand was. Ondertussen zat ik al 4 uur achterop die scooter en merkte ik niet hoe heftig de zon nog was gezien de bewolking. De terugweg naar het hostel was ook geen pretje. De mensen hier rijden zo verschrikkelijk gevaarlijk en aangezien ik totaal geen beschermende kleding droeg en we redelijk hard gingen, heb ik een aantal keer gewenst dat ik niks zou voelen als we zouden vallen en het gewoon een snelle dood zou zijn. Misschien had ik daar iets over moeten wensen bij dat water.... Naja, ik heb het overleefd. Net als alle kippen, hanen, poezen, honden, ganzen en kuikentjes die nog net ontsnapt zijn aan ons voorwiel.  

Ik was trouwens een van de weinige toeristen op het eiland en ik werd ook godganse tijd nageroepen. Gelukkig was ik ze na een tijdje meestal al voor en dat scheelt een hoop. De rest van de week heb ik hier niks anders gedaan dan ontspannen. Hardlopen in de ochtend, mountainbike gehuurd voor een rondje eiland om vervolgens met mijn boek aan het water te gaan liggen en af en toe wat zwemmen. (Lees: een klein duikje en zo snel mogelijk er weer uit. Ik ben nog steeds een bangerik als het gaat om het niks kunnen zien wat er onder je zwemt in het water). Dit deed ik dan zo lang mogelijk tot het begon te hozen. Het heeft ook een paar keer goed geonweerd. Gelukkig ben ik daar niet bang voor ;-) 

Verder verliep alles hier eigenlijk prima en ik was blij dat ik op een veilige plek was toen ik het nieuws kreeg dat mijn opa was overleden. Daar zit je dan aan de andere kant van de wereld. Het zat er al aan te komen maar toch was het even moeilijk voor me. Ik wilde graag naar huis maar ik had er voor gekozen hier te blijven. Binnenkort komt Rolf en daar ben ik heel blij mee. Gelukkig bestaat ook Facetime waardoor ik de volgende dag naar huis kon bellen waardoor ik er toch even was. De dag erna ben ik namelijk vroeg in de ochtend vertrokken naar Medan. Na 5 uur opgekropt in een busje gezeten te hebben kwamen we aan in het meest viezen hostel tot nu toe. Ik weet dat ik dit elke keer zeg maar hier zaten ook kakkerlakken. Ik moet hier nog een beetje aan wennen. Ik was niet de enige die die dag aankwam. Twee Duitse meisjes en een Nederlands meisje verbleven ook in het hostel. Die avond zijn we met zijn allen iets gaan eten. Er was ook nog een vader met zijn zoontje van 12 die ons eigenlijk meenam met een local om naar een goede plek te gaan. Deze local, Harry, bleek een beroemde beatboxer te zijn van Medan en hij liet ook goed merken dat hij centen had. Hij liet ons bepaalde dingen proeven zoals hersenen van een vis en de poot van een kip. Nee, geen kippenpoot, echt van die tenen. Ik moest echt over die drempel heen toen ik dat handvormige/vingertje in mijn mond stopte. ... Best wel te doen als het onder de saus zit! Dit kan ik ook weer van mijn lijstje strepen. Verder een hele gezellige avond gehad maar ik was goed moe van de afgelopen dagen dus ik haakte als eerste af. De volgende ochtend heb ik een rondje Medan gedaan. Dit vond ik zo verschrikkelijk  dat ik na een tijdje weer terug naar het hostel ben gegaan. De stad zelf vind ik niet eens lelijk of vies maar de mensen zijn zo vervelend! "Hello Miss, how are you? Where are you from? Psssst Miss Miss." Ik ben er nog steeds niet uit of ze zelf denken dat ze vriendelijk proberen te zijn. (Dit maakte een scholier mij wijs. Dat ze vriendelijk willen zijn... Ja, cultuurverschil.) Ik vond het zo vervelend dat ik uiteindelijk ben uitgevallen tegen een zwerfster. Ze zat zo achter me aan, greep me vast, volgde me, tot ik het zo zat was en ik schreeuwde dat ik het heel erg vond dat ze geen eten had maar ik  dat ook niet voor haar had en ze me met rust moet laten. Het zit me nog dwars. Terug in het hostel, geen moer uitgevoerd en gewacht tot het de volgende de dag werd want dan zou ik naar Kuala Lumpur vliegen om Rolf daar te zien! Een goed vooruitzicht. 

Zo, weer een weekje verder! Gaat hard! Xxxxxx